Sadece sevgi istiyordum | 10-03-2009

Konu: Sadece sevgi istiyordum | 10-03-2009 Salı Mart 10, 2009 3:58 pm

Sadece sevgi istiyordum |
Sadece sevgi istiyordum.Bu hayatta bende eksik olan tek şey sevgiydi.Bunu gerçek hayatımda değil de hep düşlerimde buluyordum.En çok da onu görüyordum.Bazen bir meleğe benzerdi. Kendimi kum denizlerinde, yaşam kaynağımı ararken görüyordum.Aradığım su değildi. Bunu biliyordum. Sorduğum dervişler bana onu denizlerde aramamı söylerlerdi. Ama bütün denizleri dolaştım.Bazen bir balık oldum denizlerde aradım bazen de martı olurdum yükseklerde bulmak için. ?Belki erişemeyeceğim bir yerdedir? dedim. Ama biliyordum o da beni bekliyordu. Çöllerde aradım onu. Bir ara kendi kendime sordum.Benim aradığım neydi? Bir melek mi? Yoksa gerçek aşkı mı? Cevabını somurtkan, soğuk dağlarda aradım. Ama onlarda bana sırtını çevirmişlerdi.Yani bu dünyada yapayalnızdım.Sonra bütün çöl yok oldu. Artık boşluktaydım. Açık mavi bir boşluk. Boşluktan düşerken bulutlara sordum. Bana bir şeyler söylemek istiyorlardı sanki.Dertlerini anlatamadılar. Derdimi anlatamamıştım onlara. Birden kızdılar bana. Gözleri çakmak çakmak olmuştu hepsinin. Sonra ağladılar benim için. O kadar ağladılar ki nehirler taştı.Denizler kabardı. Boşluktaki düşüşüm beni heyecanlandırıyordu. Bu his ben gerçek hayattayken birisiyle buluştuğum anlarda da olurdu. Şaşırmamıştım buna. Ama yağmur durmadı. Devam etti. Günlerce, aylarca, yıllarca. Artık onu ararken bir yoldaş bulmuştum.Ama garip olan başka bir şey vardı. Yağmur bütün hiddetine rağmen sadece beni ıslatıyordu. ?Neden sadece ben? Neden kimse ıslanmıyor.? diye sorduğumda bana ?sen delisin! Yağmur falan yağmıyor, güneş var! Görmüyor musun??dediler.Ama ben görmüyordum ki! Güneş yerine beni ancak dolunay aydınlatabiliyordu. Gerçek aşka ulaşmadan güneşim yüzümü yakmayacak. Artık anladım ki sırılsıklam aşık olmuştum.Ama rüyada idim.Ve kendi rüyamda bile mutluluğu yakalayamıyordum.Uyanmak istiyordum artık. Çünkü rüyam kabusa dönüşüyordu.Ama ben zorluklara göğüs germeye alışmıştım.Çünkü her şey istediğim gibi gitmiyordu. Kendimi kafese kapatılmış bir kuş gibi sıkıntılı hissediyordum. Aslında bir kuştan ötürü daha çok yolunmuş bir kazdım. Her gün benden bir tüy götürüyordu.Parlak yumuşak bir tüy. Doktor böyle rüyalar görmemi iç dünyamdaki düğümleri çözemememe yorumluyordu. Muayeneden çıktığımda yağmur başlamıştı. Yürüyordum yine taşlı,soğuk yollarda. Sonra onu gördüm. O deniz gözlerinde birbiri ardına boşanan, yağmur gibi yağan yaşlar vardı, o güzelim gözlerde. İşte orada, karşımda duruyordu.Rüyalarımdaki gibi bembeyazdı.Melekler gibi.Kuru bir yaprak gibi yıllarca huduttan hududa savrulmuşum. Bunca yıl boşuna yaşamışım meğer. Meğer ucu görünmeyen bir mağaraya girmişim. Yıllarca o mağarada karanlık içinde ışığı olmayan bir ateşböceğiymişim meğer:. Usulca oturdum onun yanına. Artık ben de yaşam penceremden görüyordum denizimi. Denizime daldım saatlerce, su yüzüne çıkmak istemiyordum. Çünkü benim yerim orasıydı.Biliyordum rüyada olmadığımı. Uyanmıştım.Belki de yeniden bir rüyaya başlıyorum. Ama artık istiyorum ki hayatım ateşe benzerken küle dönmesin bir daha? Şimdi tam bir sene geçti. Denizimde yelken açtım. Bir daha hiç başka kıyılara yelken açmayacaktım. Söz vermiştim kendime. Tembihler etmiştim hayatın bana öğrettiklerine uymaya. Ne mi öğretti bana? Bir kar olmamayı. Çünkü kar tertemizdir. Zerre kadar kire dayanamaz. Güneşi görür. O bembeyaz örtüsü yok oluverir. İşte yaşam budur. Güneşsi görünce kaçmamak, zorluklara katlanmak. Ama en önemlisi aşkının peşinden koşmaktır hayat?